آموزش مداحی و اشعار مذهبی

مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست
پیشگاه کرمت عرصه جولان ها نیست

ازکرامات فراوان تو خوبان مات اند
این همه حُسن در اندیشه انسان ها نیست

عصمت از فاطمه داری که مطهر شده ای
احتیاجی پی این امر به برهان ها نیست

نقش تو نیست کم از زینب کبری بانو
گرچه حک نام تو درصفحه ی اَذهان ها نیست

شام زیر لگد خطبه ی تو جان می داد
مثل تو هیچکسی فاتح میدان ها نیست

رمزعرفان اثر سجده ی پیشانی توست
احتیاجی سر این سفره به عرفان ها نیست

خواستی تا همه جا صحبت زینب باشد
مدح و مرثیه اگر از تو به دیوان ها نیست

اُم کلثوم شدن زینب و زهرا شدن است
حرف عشق است در آن صحبت عنوان ها نیست

ازدواج تو و نمرود مدینه هیهات
نخی از چادر تو قسمت شیطان ها نیست

نمک سفره ی افطار پدر هستی تو
لذتی بی تو در این شیر و در این نان ها نیست

می شود گفت ز تو از غم و درد تو نگفت
مدح خوب است ولی مکفی گریان ها نیست

یوسفت در عوض چاه به گودال افتاد
چون تو دلسوخته در یثرب و کنعان ها نیست

سر و سامان تو را نیزه ای از پا انداخت
خیمه ی سوخته جای سر و سامان ها نیست

ناز پرورده ی دستان پر از مهر علی
شأن تو ناقه ی عریان و بیابان ها نیست

دور تا دور تو با هلهله جمعیت بود
بزم می، طشت طلا ،جای پریشان ها نیست

هرچه گفتم کمی از قدر و مقام تو نشد
مور را رخصت تمجید سلیمان ها نیست

اجرا شده توسط حاج منصور در 25 فروردین 94

برگرفته از وبسایت دوستداران حاج منصور

************************************

نوه ی دختری و عشق پیمبر بودن
 دختر دومی حضرت حیدر بودن

 صدق الله علی نام پدر بود و چنین
 آیه ی چارمی سوره ی کوثر بودن

 ام کلثوم شدن این همه مظلوم شدن
 شاهد میخ چهل مرد لگد در بودن

 شاهد میخ چهل مرد لگد در فریاد
 بعد هم شاهد یک عمر به بستر بودن

 جزء آموختگان وصیت نامه ی او
 جز تشییع کنان تن مادر بودن

 پشت تابوت به همراه حسین و زینب
 جزء آن چند نفر در شب آخر بودن

 در شب قدر به نوعی و به شکلی شب طشت
 ام کلثوم نگو زینب دیگر بودن

 دختر مادری و عمه ی طفلان اما
 قسمتت این بشود خواهر خواهر بودن

 می کند خم کمرش را همه عمر فقط
 لحظه ای عمه ی دلواپس اصغر بودن

 می کند خم کمرش را بخدا در آنی
 مثل زینب روی تل محو برادر بودن

 چکمه ای آمد از آنسو و از این سو شد باب
 در هیاهوی حرم دست به معجر بودن

مهدی رحیمی

بدون ماه قـــدم مــــي زنم ســــــــــــحر ها را
گرفته اند از اين آســــــــــــــمان قمر ها را

چقدر خاک ســرش ريخته است، معلوم است
رسانده است به خانم کســــي خبرها را

نگاه کن سر پيري چه بي عصــــــــــــــا مانده
گرفته اند از اين قد کمان پســــــــــــرها را

چه مشکل است که از چهار تا پسرهــــــايش
بياورند برايش فقط سپـــــــــــــــــرهـــــا را

نشسته است سر راه و روضـــــــه مي خواند
که در بياورد آه آه رهگذرهــــــــــــــــــــا را

نديده است اگر چه ولي خـــــــــــــــــــبر دارد
سر عمود عوض کرده شکل سرهــــــــا را

کنـــــــــــــار آب دو تا دست بر روي يک دست
رسانده است به ما خانم اين خبرهــــــا را

بشير آمد و گفتي که از حسين بــــــــــــــــگو
ز عون دم زد و گفتي که از حسين بــــــگو

ستاره بودي و يکدفعه آفتاب شــــــــــــــــدي
براي خانه مولا که انتخاب شـــــــــــــــــدي

به خانه ولي الله اعظم آمـــــــــــــــــــــــدي و
دليل عزت قوم بني کلاب شـــــــــــــــدي

به جاي اينکه شَوي مُدعيه همســــــــري اش
کنيز حلقه به گوش ابوتراب شــــــــــــدي

تنور خانه حيدر دوباره گرم شــــــــــــــــــــد و
براي چرخش دستار انتخاب شـــــــــــدي

چهار تا پســـــــــــــــــــر آوردي براي عــــلي
که جاي فاطمه ام البنين شــــــــــــــــدي

دلت هميشه چنين شوهري دعا مي کـــرد
تو مثل حضرت صديقه مستجاب شـــــدي

اگر چه ضرب غلافــــــــــي به بازويت نگرفت
ميان کوچــــــــــــه به ديوار زانويت نگـرفت

تو را به قصد جسارت کســـــي اسير نکرد
به چادر عربيـــــــــــــــــه تو خار گير نکرد

تو را که فرق عــلي ديده اي و خون حسن
به غيـــــــــــر کرب و بلا هيچ چيز پير نکرد

به احتـــــــــــــرام همــــــان تکه بوريا ديگر
زمين خـــــــــــــانه تو نيـــــت حصير نکرد

از آن زمــــــــــان که شنيدي خزان گلها را
هــــــــــــــــواي کوي تو باغ دلپذير نکرد

چه خوب شــــــــــد که نبودي کربلا بيني
که دست دشمن دون رحم بر صغير نکرد

به نعـــــــــــــــــــل تازه گرفتند تا بدنها را
به ضــــــــرب دست لگد ميزدند زن ها را

اجراشده توسط  حاج منصور در شب وفات حضرت ام البنين

      آشفتگی گیسوی ما شانه کم داشت
      لبهای خشک ما فقط پیمانه کم داشت
      
      وسع خریدار تو بسیار است امّا
      یوسف به ما دادند ولی بیعانه کم داشت
      
      من اختیاراً  این همه حالم خراب است
      گنجی که پیشم داشتی ویرانه کم داشت
      
      دیشت قنوت تو به یاد من نیفتاد
      تسبیح چل تایی تو یک دانه کم داشت
      
      به لطف دیوار دم در تکیه می داد
      آنکه برای گریه کردن شانه کم داشت
      
      دیشب نبودم پیش ت فهمیدی اصلاً ...
      که بازی شمع و گلت پروانه کم داشت
      
      وقتی رسیدم جور شد بازی طفلان
      سنگ سر کوچه فقط دیوانه کم داشت
      
      چه خوب شد آب دهانت را مکیدم
      این مسجدی که ساختم میخانه کم داشت
      
      گفتم مرا زنجیر این خانه نمایید
      کلب نگهبانِ در این خانه کم داشت
      
      جانها فدای آستان بانویی که
      یک سایبان و چند سقاخانه کم داشت
      
      علی اکبر لطیفیان

***********************
   
      با نور استجابت و ايمان عجين شدي
      وقتي که با ولي خدا همنشين شدي
      
      عطر بهشت در نفست موج مي‌زند
      حالا دگر تو بانوي خلدبرين شدي
      
      زهرا که رفت دلخوشي از خانه رفته بود
      تو آمدي و اين همه شور آفرين شدي
      
      بي شک براي مادري زينب و حسين
      شايسته اي که فاطمه ي دومين شدي
      
      در سيره ات شکوه نجابت چه ديدني ست
      آوازه ي خضوع و خشوعت شنيدني ست
      
      آن روز که خدا به تو هم داد نور عين
      او را طواف داده اي دور سر حسين
      
      يعني حسين فاطمه! جانم فداي توست
      عباس من، فدايي کرب و بلاي توست
      
      با خود دوباره خاطره ها را مرور کن
      از روزهای خوب مدینه عبور کن
      
      این روزها که خاطره ها همدمت شدند
      تنها انیس قلب پر از ماتمت شدند
      
      چندي ست پاره هاي دلت رفته اند آه
      تو مانده ای و نم نم اين اشک گاه گاه
      
      با قلب تو حکايت هجران چه ها نکرد
      یک لحظه هم تو را غم و غربت رها نکرد
      
      تنگ غروب بود و دلت ناگهان گرفت
      مانند چشم ابری تو آسمان گرفت
      
      پر شد ز عطر سیب غریبی هوای شهر
      پیچید بوی پیرهنی در فضای شهر
      
      مثل نسيم کوچه به کوچه خبر وزيد:
      مادر بيا که قافله ي کربلا رسيد
      
      یک شهر چشم منتظر و اشک بي امان
      برگشته است از سفر عشق کاروان
      
      برگشته با تلاطم اشک و خروش آه
      دارد هزار خاطره از دشت و خيمه‌گاه
      
      تو می رسی و روضه هم آغاز می شود
      بغض از گلوي خاطره ها باز مي شود
      
      هر کس نشسته گوشه اي و روضه خوان شده
      اما سکينه با دل تو همزبان شده
      
      همناله با دو چشم ترت، حرف مي زند
      از جاي خالي پسرت حرف مي زند:
      
      يادش بخير لحظه ي شيرين گفتگو
      يادش بخير زمزمه هاي عمو عمو
      
      يادش بخير ديده ي بيدار کربلا
      شب ها صداي پاي علمدار کربلا
      
      يادش بخير مشک و علم در دو دست او
      آرامش تمام حرم در دو دست او
      
      در چشم هاش عشق و نجابت خلاصه بود
      او ترجمان شور و شکوه و حماسه بود
      
      سقاي عشق و آب و ادب بود ماه تو
      نام آور تمام عرب بود ماه تو
      
      داغ تو تازه تر شده با حرف هاي او
      وقتش شده تو روضه بخواني براي او
      
      رو مي کني به او که فدايت سکينه جان
      جانم فداي حُجب و حيايت سکينه جان
      
      شايد نگاه توست به قدّ خميده ام
      يا اينکه شرم مي‌کني از اشک ديده ام
      
      ديگر شکسته قامت ام البنين، بخوان
      از روضه هاي ماه من اي نازنين، بخوان
      
      نام آوران به شوکت او بُرده اند رشک؟
      در علقمه چه شد که به دندان گرفت مشک
      
      از چشم خون گرفته برایم سخن بگو
      از ماجراي تير سه شعبه من بگو
      
      آخر چگونه بر سر ماهم عمود؟ ... آه
      دستي مگر به پيکر سقا نبود؟ ... آه
      
      شرمنده ام ز روی تو و مادرت رباب
      شرمنده ام اگر نرسیده به خیمه آب
      
      قلب مرا ولی تو رها از ملال کن
      آرام جان من! پسرم را حلال کن
      
      یوسف رحیمی

***********************

       آسمان سوخت و از پا افتاد
      زیر بار جگر داغ شما
      و دل سخت زمین برده چهار
      گل ماتم زده از باغ شما
       **
      کرم و لطف خدا می ریزد
      از سر و روی در خانه تان
      شمع تان پای علی می سوزد
      و ملائک همه پروانه ی تان
       **
      روزها می گذرد می آیی
      دیده را با غم دل خیس کنی
      مادرانه وسط خاک بقیع
      روضه ی علقمه تأسیس کنی
       **
      خیمه ی اشک زلالت جاری ست
      می شود چند دهه یا سالی
      جگر گریه ی من درد گرفت
      پاشو از پای مزار خالی
       **
      موج برداشته چشمان تو از
      آینه های ترک خورده ی غم
      هیجده داغ دلت را بانو
      کرده تصویر شکسته، مبهم
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      تیر را بر سر مشک عباس
      دست جا مانده و پلکی مجروح
      سرخی حسرت اشک عباس
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      که عمود آمد و وضعیت بد
      و امامی که ز لبهاش چکید
      بوسه بر قامت یک قطعه جسد
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      سر دریا لب نی زار نشست
      پسر فاطمه غارت شد و بعد
      سینه ی احمد مختار شکست
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      خواهری روضه ی گودال گرفت
      جگر بی کفنش از سر نی
      تا درِ عرش خدا بال گرفت
       **
      خوب شد چشم شما درک نکرد
      خیمه گاهی که اسیری می رفت
      دستها طعمه ی زنجیر و یکی
      طفل معصوم به پیری می رفت
       **
      خوب شد چشم شما... اما باز
      غصه ی این همه مهتابت کرد
      پیش عباس و برادرهایش
      بیشتر داغ حسین آبت کرد
      
       روح الله عیوضی

***********************

      قسمت این بود که تو محرم حیدر باشی
      به علی مونس وهم خانه وهمسرباشی
      
      قسمت این بود که در زندگی مشترکت
      به عزیزان دل فاطمه مادر باشی
      
      آفرین برتو  که هنگام ورودت گفتی
      آمدی خادمه خانه کوثرباشی
      
      قسمت این بود که در بین تمامی زنان
      توفقط صاحب یک ماه وسه اخترباشی
      
      قمرت یک نفره لشگر انصارخداست
      پس عجب نیست که تو مادر لشگر باشی
      
      خاک این خانه تو را قبله حاجات کند
      متعجب نشو گر شافع محشرباشی
      
      غم این خانه زیاد است زیاد است زیاد
      سعی کن مرهم زخم دل دخترباشی
      
      این یتیمان همه به واژه در حساس اند
      نکند در بزنند  و تو پس در باشی
      
      چار تا بچه این خانه همه مادری اند
      نکند تب بکنی گوشه بستر باشی
      
      سعی کن بیشتر از زینب و کلثوم وحسن
      فاطمه دور وبر این شه بی سرباشی
      
      سعی کن ثانیه ای تشنه نماند این گل
      یاراین سوخته دل تادم آخرباشی
      
      مهدب نظری

***********************

      اشک می ریزد که شاید عقده هایش واشود
      روضه می خواند دوباره مجلسی برپاشود
      
      این همان بانوی والاییست که روزیش شد
      مادر سلطان عشق و زینب کبری شود
      
      تاکه مولا خواستگاری کرد از او با خویش گفت
      شک ندارم بهترازاین شوهری پیدا شود
      
      بارهاشد نیمه شب ها رفت با زینب بقیع
      خوش بحالش روزی اش شد زائر زهرا شود
      
      با ادب بودن درِ این خانه بی پاسخ نماند
      قسمت این فاطمه شد مادر سقا شود
      
      با اباالفضلش دمادم صحبتش این بود که
      او بزرگش کرده تا که نوکر آقا شود
      
      با همان قدخمیده با همان چشم ضعیف
      هرکجا میخواست پیش پای زینب پا شود
      
      لحظه ای کافیست تا چشمش بیافتد به رباب
      اشک می ریزد به قدری که زمین دریا شود
      
      حرف از شش ماهه و تیر و گلوی او نزن
      قامتی دیگر ندارد تا که از غم تا شود
      
      چارقبری که کشیده چارگوشش پرچم است
      پس بگو شش گوشه ای راهم بکش زیبا شود
      
      کی توانی گفت قبر ماه را کوچک بکش
      وای اگر که راز قد ماه او افشا شود
      
      چشم او افتاده به فرزند عباسش ولی
      فکر این راهم نمی کرده که بی بابا شود
      
      این پسرجای پدر گشته عصای دست او
      وقت مغرب شد دگر از خاک باید پا شود
      
      مهدی نظری

***********************

      دل من خسته ز غم هاست کجایی عباس
      مادرت بی کس و تنهاست کجایی عباس
      
      مثل هر روز در این خانه دوباره پسرم
      روضه شرم تو برپاست کجایی عباس
      
      مثل هر روز منم فاتحه خوانت مادر
      دلم از داغ تو غوغاست کجایی عباس
      
      سائلت آمده تا خرجیِ سالش گیرد
      نا امید از همه دنیاست کجایی عباس
      
      کاش امروز سرم بر روی زانوی تو بود
      مادرت بی کس و تنهاست کجایی عباس
      
      من شنیدم که شده فرق تو هم مثل علی
      چشمم از داغ تو دریاست کجایی عباس
      
      من شنیدم روی تل زینب کبری گفته
      شمر بالا سر آقاست کجایی عباس
      
      واشده روی همه در سرِ این ها فکر
      غارت خیمه ی زن هاست کجایی عباس
      
      محمد حسین رحیمیان

       
      رسالتت نه فقط صاحب پسر شدن است
      تو را کنار علی شأنِ همسفر شدن است
      
      بزرگ مادرِ ماهِ همیشه کامل عشق!
      هنوز نور تو در حال بیشتر شدن است
      
      محبتت رقمی در دل علی دارد
      که رو به آینه در حال ضربدر شدن است
      
      رسیدن تو به وصل علی به ما آموخت
      مهم تر از همه از جانبش نظر شدن است
      
      حسودهای مدینه تو را نمی فهمند
      و قلب تیره سزاوار شعله ور شدن است
      
      تمام می شود این غم همین که برگردی
      فرشته مشکلش از بابت بشر شدن است
      
      تو آن ضمیر بلندی که راز عرفانت
      نتیجه ی گذر از مرز خون جگر شدن است
      
      سکوت کن که ادب یادداشت بردارد
      سخن بگو که حیا فکر بارور شدن است
      
      که عشق در تو نه با مهر مادری یکسوست
      نه فارغ از غم هفتاد و یک نفر شدن است
      
      دو دست خویش به جای تو داده فرزندت
      وگرنه میل تو هم بر شکسته پر شدن است
      
      حسین تا که نماند به روی نیزه غریب
      سفارشت به پسرها بدون سر شدن است
      
      خیال مرثیه سازم به روضه می کشدم
      ولی تمایلم امشب به برحذر شدن است
      
      به زخمتان دم رفتن نمک نمی پاشم
      بشیرم و همه سعیم به خوش خبر شدن است
      
      خیال مرثیه ساز مرا ببخش ای سرو
      کبوترست و به دنبال نامه بر شدن است
      
      کاظم بهمنی
    
      
      ********************
      
            
      خوب است که مادر دل نَر داشته باشد
      دور و بَر خود چند پسر داشته باشد
      
      خوب است که مادر نرود جز به ره عشق
      چون فاطمه احساس خطر داشته باشد
      
      خوب است برای مدد زاده ی حیدر
      از نسلِ علی سایه ی سَر داشته باشد
      
      می گفت به فرزندِ یَلَش مادرِ عبّاس
      بایست علمدار ، جگر داشته باشد
      
      خوب است که در لشکرِ خود زاده ی زهرا
      بالای سَرِ خیمه قمر داشته باشد
      
      وقتی خطری مایه ی تهدید امام است
      اینجاست که باید سپری داشته باشد
      
      روزی که امان نامه ی کفّار بیاید
      دل باید از این فتنه خبر داشته باشد
      
      حیف است که خون با عرقِ شرم نریزیم
      چون اهل حَرَم دیده ی تَر داشته باشد
      
      با فاطمه گویم که منم دل نگرانت
      جانِ پسرانم به فدای پسرانت
      
      یا امِّ بنین حالِ گرفتار ندیدی
      دستانِ قَلَم، اشکِ علمدار ندیدی
      
      بر پیکرِ بی دستِ علمدارِ رشیدَت
      آشفتگیِ سیّد و سالار ندیدی
      
      مادر به خدا بس که وفا داشت ابالفضل
      غوغای مُواساتِ سپهدار ندیدی
      
      گر آب نیاورد نگو آبرویش رفت
      در بارش آن دیده و رخسار ندیدی
      
      شقُّ القمر کوفه که در علقمه رُخ داد
      تکرارِ رُخ حیدر کرّار ندیدی
      
      آنقدر ادب داشت که با سَر به زمین خورد
      سجّاده ی خون بر بدن یار ندیدی
      
      پس داد هر آن درس که در نزد تو آموخت
      بالندگیِ مکتبِ ایثار ندیدی
      
      مادر که شود امِّ بنین هیچ غمی نیست
      در عهد و وفای پسرش هیچ کمی نیست
      
      برگرفته از وبسایت حاج منصور ارضی
      
      *********************
      
           
      قدم اگر خمید ، فدای سر حسین
      جانم به لب رسید ، فدای سر حسین
      
      ام البنین سابق این شهر عاقبت
      شد مادر شهید ، فدای سر حسین
      
      یک چند وقتی است در این شهر هیچ کس
      لبخند من ندید ، فدای سر حسین
      
      هر جمله بشیر مرا پیر کرده است
      مویم شده سفید ، فدای سر حسین
      
      گلچین چهار تا گل گلخانه مرا
      چه وحشیانه چید ، فدای سر حسین
      
      هر شب به یاد عمر کم ناز دانه ها
      اشکم به رخ چکید ، فدای سر حسین
      
      هر شب به یاد تشنگی کودک رباب
      خواب از سرم پرید ، فدای سر حسین
      
      عباس پاسبان حرم شد به جای من
      دستش اگر برید ، فدای سر حسین
      
      گویند جا شده به مزار محقری
      آن قامت رشید ، فدای سر حسین
      
      محمد حسین رحیمیان
      
      *********************
      
       
      بانو سلام می کنم اینجا خوش آمدی
      از خاک سمت عالم بالا خوش آمدی
      ای تشنه بهشت به دریا خوش آمدی
       من زینبم به خانه مولا خوش آمدی
      
      پیداست در نگات که با نیت آمدی
       اینجا به نیت کمک و خدمت آمدی
      
      باغ بهشت باغچه ای در سرای ماست
      جای گلیم عرش خدا زیر پای ماست
      رزق تمام شهر فقط از دعای ماست
      خلق تمام عالم وآدم برای ماست
      
      این خانه بهشتی زهرا و حیدر است
      اینجا محل وحی شدن بر پیمبر است
      
      این خانه را به غیر صفا پر نمی کند
      دل را به غیر عشق خدا پر نمی کند
      سجاده را به غیر دعا پر نمی کند
      هر کس که جای فاطمه را پر نمی کند
      
      از بعد مادرم پدر خاک،بوتراب
      کرده تو را به همسری خویش انتخاب
      
      گفته پدر که روی به سوی خدا کنیم
      ما مثل مادر اهل زمین را دعا کنیم
      با اسم فاطمه همه رفع بلا کنیم
      زین پس تو را به واژه مادر صدا کنیم
      
      تو آمدی که فاطمه را یاوری کنی
      در حق ما شکسته دلان مادری کنی
      
      قطعاً شنیده ای که پر مادرم شکست
      شاخه به شاخه برگ وبر مادرم شکست
      در کنده شد زجا و سر مادرم شکست
      از ظلم و کینه هاکمر مادرم شکست
      
      از آن به بعد بود پرش درد می گرفت
      می خواست پا شودکمرش درد می گرفت
      
      اما نترس شعله به این در نمی زنند
      دیگر به خانه سرزده ها سر نمی زنند
      سیلی به روی فاطمه دیگر نمی زنند
      هر گز تو را مقابل حیدر نمی زنند
      
      اینجا که آمدی به همه نورعین باش
      فکر مرانکن تو به فکر حسین باش
      
      اینجا هنوز هم پرِ عطر کوثر است
      چشم حسن برادر من خیره بر در است
      اشک حسین روز وشب از داغ مادر است
      این حرف آخری زبقیه مهم تر است
      
      پیش حسین دست به پهلوی خود مگیر
      یا که به حق فاطمه بازوی خود مگیر
      
      در آن شبی که بارسفر بست مادرم
      من را صدا زد و نفسی گفت: دخترم
      جان تو و حسین،گل سرخ بی سرم
      من مانده بودم و غم و درد برادرم
      
      از آن به بعد مادر این سرجدا شدم
      کم کم فراهم سفر کربلا شدم
      
      حرف از کسی شد آنکه به ما یار می شود
      در این مسیر مونس و غمخوار می شود
      در کربلا هر آینه کرار می شود
      می آید و به لشگر علمدار می شود
      
      تو آمدی که ماه شب تار ماشوی
      مادر برای میر و علمدار ماشوی
      
      حتما به او بگو غم این نور عین را
      از داغ مادرم همه دم شور و شین را
      غمهای مانده بر جگر عالمین را
      اسرار عشق و واژه ذخر الحسین را
      
      حتماَ به او بگو که امید برادر است
      مشکی به او بده و بگو آب آور است
      
      حتماَ بگو قضیه آن مشک پاره را
      حتماَ بگو قضیه آن شیر خواره را
      افتادن بدون پر آن سواره را
      سیلی زدن به صورت ماه و ستاره را
      
      حتماَ بگو که علقمه چشم انتظار اوست
      حتماَ بگو که مادرم آنجا کنار اوست
      
      مهدی نظری
      
      *********************
      
      
      من در بقیع ناله زدم یا گریستم
      باران شدم برای شما تا گریستم
      
      مادر صِدام کردی و شرمنده ات شدم
      بودم کنیز و پای تو آقا گریستم
      
      زخمت زیاد بود و تو مادر نداشتی
      من هم به جای حضرت زهرا گریستم
      
      دیگر لبم به آب خنک بعدِ تو نخورد
      تشنه به یاد خشکیِ لبها گریستم
      
      عباس و بچه های علی نذرِ موی تو
      کردم فدای تو همه دنیا گریستم
      
      دستش اگر جدا شده غصّه نخورده ام
      از این که تو شدی تک و تنها گریستم
      
      باور نمی کنم به سر او عمود خورد
      بر روی نعشِ او شده دعوا؛ گریستم
      
      رأسش به دست حرمله افتاد و کوفه رفت
      با بستن سرش سر نی ها گریستم
      
      از شرم معجر، او سر نی بی قرار بود
      با گریه های غیرت سقا گریستم
      
      در بیت حزن مادرتان صبح تا غروب
      باران شدم برای تو آقا گریستم
      
      محسن حنيفي
 
      
      ********************
      
         
      غصه ها بر روی پیشانیش چین انداخته
      گریه ها از پای، او را اینچنین انداخته
      
      مادری کرده برای بچه های فاطمه
      خویش را پای امیرالمومنین انداخته
      
      چار فرزند او فدای پنج تن آورده است
      سفره نذریست که ام البنین انداخته
      
      مادر قدیسه ی لب تشنه های کربلا
      گریه اش لرزه تن روح الامین انداخته
      
      مادر باب الحوائج دارد از دریا گله
      چون که دریا روی او را بر زمین انداخته
      
      عاقبت چشم حسودی لاله اش را زخم زد
      لاله عباسی او را لاله چین انداخته
      
      باورش هرگز نخواهدشد عمود بی حیا
      پهلوان شهر را از روی زین انداخته
      
      او شنیده زینبش افتاده روی خاک ها
      یک نظر بر ساقی نیزه نشین انداخته
      
      شرمسارش بوده ساقی، چون که دیده خواهرش
      پوشیه بر صورتش با آستین انداخته
      
      محسن حنیفی

      
      ********************
      
      
      دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
      دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
      دوباره گفتم و گفتی: "به روی چشم عزیز!"
      فدای چشمت، چشم تو بی بلا مادر
      **
      مدام بر لب من "ان یکاد" و "چارقل" است
      که چشم بد ز رخت دور، بهتر از جانم!
      بدون خُود و زره نشنوم به صف زده ای
      اگرچه من هم "جوشن کبیر" میخوانم
      **
      شنیده ام که خودت یک تنه سپاه شدی
      شنیده ام که علم بر زمین نمی افتاد
      شنیده ام که به آب فرات، لب نزدی
      فدای تشنگی ات ...شیر من حلالت باد
      **
      بگو چه شد لب آن رود، رود تشنه من!
      بگو چه شد لب آن رود، ماه کامل من!
      بگو که در غم تو رود رود گریه کنم
      کدام دست تو را چید میوه دل من!
      **
      بگو بگو که به چشمت چه چشم زخم رسید؟
      که بود تیر بر آن ابروی کمانی زد؟
      بگو بگو که بدانم چه آمده به سرت
      بگو بگو که بدانم چه بر سرم آمد
      **
      همین که نام مرا میبرند میگریم
      از این به بعد من و آه و چشم تر شده ای
      چه نام مرثیه واری ست "مادر پسران"
      برای مادر تنهای بی پسر شده ای
      
      محمد مهدی سیار
      
      ********************
      
      
      دگر این کاروان یاسی ندارد
      که با خود شور و احساسی ندارد
      بیا ام البنین برگشته زینب
      ولی افسوس عباسی ندارد
      **
      مزن آتش به جان ای نور عینم
      مخوان از ماهِ مَـقطُوع الیدَینم
      چه شد در کربلا هستی زهرا؟
      حسینم وا حسینم وا حسینم
      **
       سرشته از غم زهرا گِلش بود
      نگاه تار زینب قاتلش بود
      نیفتاد از لبش نام حسینش
      اگر چه داغ سقا بر دلش بود ...
      **
      ولی زینب چه با احساس می خواند
      از آن بُهبوهه ي حساس می خواند
      کنار قبر زهرا نیمه ي شب
      چقدر از غیرت عباس می خواند
      
      یوسف رحیمی
      
      *****************
      
      
      من گرد راه حضرت زهرا نمی شوم
      هرگز به جای ام ابیها نمی شوم
      
      او دختر پیمبر و همتای حیدر است
      من جز کنیز دختر زهرا نمی شوم
      
      هر خدمتی کنم به یتیمان فاطمه
      مادر برای زینب کبری نمی شوم
      
      چون بوسه می زنم به قدمهای زینبین
      بی اذن زینب از قدمش پا نمی شوم
      
      او روح امتحان شده ی قبل خلقت است
      بی امتحان عشق که حورا نمی شوم
      
      ضربه نخورده ام که کنم سینه را سپر
      دیوار و در ندیده مهیّا نمی شوم
      
      دین را ز پشت در نفس تازه می دمید
      صاحب نفس نگشته مسیحا نمی شوم
      
      بی پهلوی شکسته نگردم امین وحی
      سیلی نخورده سرور زنها نمی شوم
      
      آقا بیا و نام مرا فاطمه مخوان
      با اسم گل شبیه مسمّا نمی شوم
      
      وقتی حسن به صوت حزین ناله می کند
      بنشینم از فغان و ز جا پا نمی شوم
      
      دیگر توان زمزمه از دست می دهم
      وقتی حرف هق هق مولا نمی شوم
      
      اشک حسین اوج گرفتاری من است
      مرهم برای این همه غمها نمی شوم
      
      عباس من غلام عزیزان فاطمه ست
      بی دست او که حامی طاها نمی شوم
      
      این دستها به درد علم می خورد حسین
      هرچند یار بازوی زهرا نمی شوم
      
      این با ادب ترین پسرم نذر کوثر است
      من بی شهید علقمه معنا نمی شوم
      
      تا کربلا فدا ندهم جان نمی دهم
      بی چشم تیر خورده من احیا نمی شوم
      
      از بس حدیث عشق تو لبریز شد حسین
      من بیش از این حریف پسرها نمی شوم
      
      دیگر مرا خطاب به ام البنین نکن
      بعد از حسین مادر سقا نمی شوم
      
      مثل رباب کنج بقیع خیمه می زنم
      سایه نشین گنبد خضرا نمی شوم
      
      من با فرات قهرم و شاکی ز علقمه
      دیگر انیس ساحل دریا نمی شوم
      
      باور نمی کنم که حسینم شهید شد
      بعد از حسین ساکن دنیا نمی شوم
      
      محمو ژولیده

       
      کي مدينه ز ياد خواهد برد
      صحن چشمان گريه پوشت را
      صبح تا شب کنار خاک بقيع
      ناله و شيون و خروشت را
      **
      چشمهاي تو پر شفق مي شد
      در کنار چهار صورت قبر
      مصحف دل ورق ورق مي شد
      در کنار چهار صورت قبر
      **
      خوب فهميده حال و روزت را
      آنکه امُ البکا تو را خوانده
      مادر اشک ، مادر ناله
      پاره هاي دلت کجا مانده؟
      **
      آه وقت غروب مادر جان
      تو و زينب چه عالمي داريد
      يکي از ديگري پريشان تر
      حال محزون و درهمي داريد
      **
      مي نشيند عجب غريبانه
      ام کلثوم در کنار رباب
      مي شود روضه خوان مجلستان
      روي زرد و نگاه تار رباب
      **
      يکي از ميهمان نوازي شان
      يکي از تير و دشنه مي گويد
      يکي از هرم آفتاب و عطش
      يکي از کام تشنه مي گويد
      **
      پيش چشمان خون گرفته‌ی عشق
      از نگاهي کبود مي گويد
      يعني از ماجراي بي کسي و
      خيمه‌ی بي عمود مي گويد
      **
      حرف سقا که پيش مي آمد
      گريه هاي سکينه ديدن داشت
      ماجراي شهادت عباس
      با لب تشنه اش شنيدن داشت:
      **
      او به سمت شريعه مي رفت و
      روح از پيکر حرم مي رفت
      همه‌ی دلخوشي خون خدا
      صاحب بيرق و علم مي رفت
       **
      همه در آستانه‌ی خيمه
      چشمها خيره سمت علقمه بود
      ناگهان عطر و بوي ياس آمد
      به گمانم شميم فاطمه بود
      **
      بانگ أدرک أخا در آن لحظه
      مثل تيري به قلب بابا خورد
      ناله مي زد «انکسر ظهري»
      قد و بالاي آسمان تا خورد
      **
      رفت سمت فرات اما حيف
      بيقرار و خميده بر مي گشت
      کوه غم روي شانه هايش بود
      با دو دست بريده بر مي گشت
       **
      رفت سقا و خيمه ها ديگر
      از غم بي کسي لبالب شد
      بي پناهي خودي نشان مي داد
      اول بي کسي زينب شد
       **
      همره کاروان به شام آمد
      سر او مثل نجم ثاقب بود
      ولي از روي نيزه مي افتاد
      روضه اش أعظم مصائب بود
      
      یوسف رحیمی
      
      *********************
      
      
      کسی که چار پسر داشت نور چشم ترش
      به وقت دادن جان یک نفر نمانده برش
      
      دلش گرفته چرا یک نفر کنارش نیست
      بدون ماه، چه شب ها که صبح شد سحرش
      
      عجب حکایت سختی ست مرگ این مادر
      هنوز مانده به ره، دیدگان پر گهرش
      
      تمام دل خوشی اش چهار صورت قبر است
      چهار صورت زیبا همیشه در نظرش
      
      اگر چه همره زینب نبود ام بنین
      ولی شنید و شکست از غم حسین کمرش
      
      نبود تا که ببیند چگونه حرمله ها
      زدند تیر، به چشم حسینی قمرش
      
      نبود تا که ببیند چگونه ریخت زمین
      به خاک علقمه ای وای پاره جگرش
      
      نبود تا که ببیند بدون عباسش
      چه آمده به سر خواهران خون جگرش
       
      نبود شکر خدا ور نه شام را می دید
      نبود صحنه بزم شراب در نظرش
      
      اگر چه صورت او را کسی کبود ندید
      به وقت دادن جان یک نفر نمانده برش
      
      جواد حیدری

      
      *******************
      
      
      چادر خاکی به سر شیون فراوان می کند
      گریه های بی هوا همچون یتیمان می کند
      
      میرود بالای صورت های قبر
      اهل شهر را به صرف روضه مهمان می کند
      
      کار او گشته حضور و نوحه خوانی در بقیع
      با همین کارش زیارت را چه آسان می کند
      
      آمده از ره بشیر آن قاصد کرببلا
      بین بصیرت را فدای حال شیران می کند
      
      او نگفت هرگز ، بشیر احوال عباسم بگو
      او سوالاتش فدای حال سلطان می کند
      
      تاخبر دادند به او از ماجرای دشت طف
      هر شب عمرش ببین شام غریبان می کند
      
      زینب آورده برایش یادگار از واقعه
      یک سپر ام البنین را جسم بی جان می کند
      
      علی صمدی
      
      *******************
      
      
      خبر رسیده قافله و چشم های تر دارد
      برای ام بنین یک نفر ... خبر دارد
      
      خدا کند که مراعات سن او بشود
      خبر ، خبر .. همه بر قلب او ضرر دارد
      
      نخواست او که بپرسد جه شد ابالفضلش
      سوال بود برایش ...حسین سر دارد ؟
      
      براش گفت چه شد ؟ماجرا چه بود ؟ آنکه
      به روی آینه اش گرد از سفر دارد
      
      تمام واقعه این بود : بین نخلستان
      جماعتی سر حمله به یک نفر دارد
      
      تمام قامت او را به باد می دهد و
      بدون آنکه ز چشمش ، دست بردارد
      
      شهید می شود عباس نه !...حسین دمی
      که جان سپردن عباس را نظر دارد
      
      گذشت واقعه اما تصورش باقیست
      هنوز مرد خدا دست بر کمر دارد
      
      زسمت علقمه سمت خیام می آید
      چرا که پیکر عباس درد سر دارد
      
      ز ضربه های عجیب و غریب بی رحمی
      که قصد بی ادبی با سر قمر دارد
      
      شنید ، ام بنین ، گفت : نام من این نیست
      چرا که " ام بنین ...لا اقل پسر دارد
      
      مجتبی کرمی
      
      *******************
      
      
      وقت غروب ، چشم ترش درد مي كند
      ذره به ذره بال و پرش درد مي كند
      
      كم كم كه ماه مي شكفد در برابرش
      با رؤيت هلال، سرش درد مي كند
      
      بي اختيار وقت نگاهش به آب ها
      قلبش به ياد گل پسرش درد مي كند
      
      بايد كه از بقيع به سوي منزلش رود
      پر زحمت ست چون كمرش درد مي كند
      
      هر چند كنج خانه كسي نيست منتظر
      اين بيت حزن، بوم و برش درد مي كند
      
      تنها نه محض خاطرآن چار شير نر
      اين خانه سال هاست، درش، درد مي كند
      
      اما هزار شكر كه شب ها منور است
      از نور خواهري كه پرش درد مي كند
      
      هرشب مي آيد از پي دلداري زني
      با اين كه جسم محتضرش درد مي كند
      
      يك سال و نيم تلخ، شبيه دو ماه و نيم
      با ياد كوچه ها جگرش درد مي كند
      
      علی لواسانی
      
      *******************
      
      
      نوید عاطفه در گلشن امیدم من
      و تا همیشه به درگاهتان مریدم من
      
      به نبض عالم هستی که دست حضرت توست
      برای خاطرتان بود اگر طپیدم من
      
      قدم زدید و ز موزون رقص چادرتان
      شدم نسیم و سر کویتان وزیدم من
      
      به جای خال خود کاشتی وجود مرا
      و از زمین شما تا خدا رسیدم من
      
      حضور گرم شما تا همیشه حس شدنی است
      اگرچه حضرت بانو تُرا ندیدم من
      
      میان سرو قدی با رشیدگی فرق است
      به لطف سایه ی طوباست ، قد کشیدم من
      
      حضور دختر آیینه ها زدم زانو
      و طعم کوثر عشق تو را چشیدم من
      
      اگرچه دیر ولی جای شکرتان باقی است
      به جایگاه کنیزیتان رسیدم من
      
      چهار پاره برایت سرودم و آن وقت
      به جای قافیه عکس قمر کشیدم من
      
      هزار مرتبه شکر خدا به محضرتان
      شبیه صفحه آینه رو سپیدم من
      
      عجیب نیست یقین کن پس از حسین شما
      کمی شبیه قد و قامتت خمیدم من
      
      تمام دغدغه ی من ، ادای نذرم بود
      برای زینبت عباس پروریدم من
      
      یکِ شما به چهارم اگر چه می چربد
      به حدّ وسع خودم مادر شهیدم من
      
      چه عزّتی به از این با تمام آدابش
      کنیز زاده بمیرد برای اربابش
      
      **
       شاعر ????
      
      *******************
      
      
      بدون ماه قدم می زنم سحر ها را
      گرفته اند از این آسمان قمرها را
      
      چقدر خاک سرش ریخته است معلوم است
      رسانده است به خانم کسی خبرها را
      
      نگاه کن سر پیری چه بی عصا مانده
      گرفته اند از این پیر زن پسر ها را
      
      چه مشکل است که از چهار تا پسرهایش
      بیاورند برایش فقط سپرها را
      
      نشسته است سر راه ، روضه می خواند
      که در بیاورد آه ...آه رهگذرها را
      
      ندیده است اگر چه ولی خبر دارد
      سر عمود عوض کرده شکل سرها را
      
      کنار آب دو تا دست بر روی یک دست
      رسانده است به ما خانم این خبرها را
      
      بشیر آمد گفتی که از حسین بگو
      ز عون دم زد و گفتی که از حسین بگو
      
      ستاره بودی و یکدفعه آفتاب شدی
      برای خانه مولا که انتخاب شدی
      
      به خانه ی ولله اعظم آمدی و
      دلیل عزت قوم بنی کلاب شدی
      
      به جای اینکه شوی مدعی همسری اش
      کنیز حلقه به گوش ابوتراب شدی
      
      تنور خانه ی حیدر دوباره گرم شد و
      برای چرخش دستار انتخاب شدی
      
      پهار تا پسر آورده ای برای علی
      که جای فاطمه ام البنین خطاب شدی
      
      دلت همیشه چنین شوهری دعا میکرد
      تو مثل حضرت صدیقه مستجاب شدی
      
      اگر چه ضرب غلافی به بازویت نگرفت
      میان کوچه به دیوار زانویت نگرفت
      
      تو را به قصد جسارت کسی اسیر نکرد
      به چادر عربی تو خار گیر نکرد
      
      تو را که فرق علی دیده ای و خون حسن
      به غیر کرببلا هیچ چیز پیر نکرد
      
      به احترام همان تکه بوریا دیگر
      زمین خانه ی تو نیت حصیر نکرد
      
      از آن زمان که شنیدی خزان گلها را
      هوای کوی تو باغ دل پذیر نکرد
      
      چه خوب شد که نبودی و کربلا بینی
      که دست دشمن دون رحم بر صغیر نکرد
      
      به نعل تازه گرفتند تا بدن ها را
      به ضرب دست لگد میزدن زن ها را
      
      علی اکبر لطیفیان

      
      *******************
      
      
      هرگز نبوده بیشهٔ حق را غضنفری
      الا که بوده مادر او شیر مادری
      
      ام البنین نه، مادر مردان کربلا
      تو شیر داده ای به وفا و دلاوری
      
      جز تو لبان هیچ مسیحی توان نداشت
      بر جسم کربلا بدمد روح حیدری
      
      در مذهبی که فاطمه پروردگار اوست
      عشق و وفا و صبر و ادب را پیمبری
      
      تا چون تویی نیاورد این چرخ کهنه باز
      ماند فلک به حسرت عباس دیگری
      
      هادي جانفدا
      
      *******************
      
      
      باز هم نشسته یک گوشه
      طبق رسم همیشه اش:تنها
      زیر تیغ آفتاب بقیع
      دورتر از هیاهوی دنیا
      **
      از صدای گرفته اش پیداست
      دیشبش سخت گریه می کرده
      یاد آن روزی افتاده است که
      زینبش سخت گریه می کرده
      **
      یاد حرفهای زینب افتاده
      کم کم آب میشود به پای حسین
      باز تکرار کرده،میگوید:
      هرچه دارم همه فدای حسین
      **
      یاد حرفهای زینب افتاده
      حسین را تشنگی ش آزرده
      وقت میدان از عطش می گفت
      از لبان خشک و ترک خورده:
      **
      خواهرم!تشنگی عجب سخت است
      احساس میکنم که سنگینم!
      آسمان چرا سیاه شده
      هوا را پر ز دود می بینم
      **
      ام البنین کاش تو هم بودی
      آنجا که لحظه هاش پر از غم بود
      بین دردهایشان تنها
      سایه ی مادری فقط کم بود
      
      سینا نژاد سلامتی
      
      *******************
      
      
      ادب و غيرت ابالفضلت
      همه مديون مادري تو بود
      هر كسي لايقش كه حيدر نيست
      اين علامت ز برتري تو بود
      **
      پسرانت همه مريد علي
      اين برايت هميشه يك فضل است
      افتخار شما همين بس كه
      پسرت حضرت ابالفضل است
      **
      تا كه ديدي بشير را گفتي
      اي بشير از حسين من چه خبر
      پسرانم همه فداي حسين
      از ضياء دو عين من چه خبر
      **
      تا شنيدي حسين را كشتند
      ناله ات از زمين به بالا رفت
      جاي زهرا براش ناله زدي
      ناله ات تا به پيش زهرا رفت
      **
      بعد از آن روز گريه كارت شد
      بهر دوري چار دلبندت
      هر كسي از كنار تو رد شد
      گريه كرد از فراق فرزندت
      **
      يادمانِ غروب عاشورا
      روضه ميخواندي از دل گودال
      روضه ميخواندي از غريبي و
      روضه از سينه اي كه شد پامال
      **
      تا كه نيزه به او اصابت كرد
      تيره گون آسمان عالم بود
      نانجيبان مگر نميدانيد
      اين گلو بوسه گاه خاتم بود
      
      حبيب باقر زاده

      
      *******************
      
      
      ای جبرئیلم تا خدایت پرکشیدی
      از مادر چشم انتظارت دل بریدی
      
      جز ام لیلا کس نمیفهمد غمم را
      من پیر گشتم تا چنین تو قد کشیدی
      
      تنها نه دلگرمی مادر بوده ای تو
      بر خاندان فاطمه روح امیدی
      
      بر گردنم انداختی با دستهایت
      زیبا مدال عزت «ام الشهیدی»
      
      زینب کنار گوش من آهسته می گفت :
      هرگز مپرس از دخترت از چه خمیدی
      
      از خواری بعد از تو گفت و گفت دیگر
      بر پیکر مانیست جایی از سپیدی
      
      این تکه مشک پاره را تا داد دستم
      فهمیدم ای بالا بلند من چه دیدی
      
      از مشک معلوم است با جسمت چه کردند
      وای از زمین افتادن،وای از ناامیدی
      
      باور نخواهم کرد تا روز قیامت
      بی دست افتادی،به خاک وخون طپیدی
      
      در سینه پنهان میکنم یک عمر رازم
      پس شکل قبرت را دگر کوچک بسازم
      
      قاسم نعمتی
      
      *******************
      
      
      وقتی که با صدای رسا گریه میکند
      گویا تمام کرب و بلا گریه میکند
      
      راحت بخواب مشک تو خالی نمانده است
      مادر نشسته مشک تو را گریه میکند
      
      با یاد دست های تو هی سینه میزند
      زیر علم برای شما گریه میکند
      
      وقتی به روی فرق سرش مُشک میزند
      حتما از آن عمود جفا گریه میکند
      
      مادر فدای روی خجالت کشیده ات
      زهرا برای تو بخدا گریه میکند
      
      مادر چه شد که باز نگشتی به خیمه ها
      دیدی که شیر خوار خدا گریه میکند
      
      یک دست تو که بر سر راه حسین بود
      آن دست دیگرت به کجا گریه میکند
      
      آن دست را مدینه به یک کوچه دید که...
      ...بر روی دست مادر ما گریه میکند
      
      مادر فدای وفایت شود ببین....
      ....ام الوفا برای وفا گریه میکند
      
      من پا شدم که راه بیفتم، قدم شکست
      حالا حسین در همه جا گریه میکند
      
      رحمان نوازنی
      
      *******************
      
      
      روضه هایی عجیب میخواند
      از شب و روز کربلای حسین
      با خجالت به زینبش میگفت:
      پسرانم همه فدای حسین
      **
      از خدا خواست که قد من را
      ای خدا بیشتر هلالش کن
      دست بر دامن سکینه گرفت
      پسرم را بیا حلالش کن
      **
      زیر این آفتاب چون آتش
      بدنش ذره ذره آب شده
      تشنه لب مانده آنقدر اینجا
      صورتش سوخته، کباب شده
      **
      بعد آن مشک پاره پسرش
      شرم دارد از اینجا چرا زنده است
      هر کجا شیر خواره می بیند
      از نگاه رباب شرمنده است
      **
      در کنار چهار قبر شریف
      آنقدر گریه کرده بیحال است
      ظهر امروز باز غش کرده
      روضه خوان شهید گودال است:
      **
      گفت زینب میان مردم شام
      فکر رأس برادرت بودی؟
      راستی این دفعه جواب بده
      راضی از دست نوکرت بودی؟
      **
      گفته بودم که روز عاشورا
      همه دم پیش خواهرش باشد
      قبل از آنکه کسی شهید شود
      پیش مرگ برادرش باشد
      **
      سر عباس را به نی دیدی
      لب او خشک بود یا تر بود؟
      خواب دیدم که آبها را ریخت
      نگران لب برادر بود
      **
      دست او جای دست مادر تو
      من شنیدم که زود پرپر شد
      سر عباس را به نی بستند
      بسکه افتاد مثل اصغر شد
      **
      تا سر شیر خواره می افتاد
      شعله بر قلب کاروان میزد
      سر عباس من که، ولی افتاد
      رعد و برقی در آسمان میزد
      
      مهدی نظری
      
      *****************
      
      
      وقتی تو دل نازک تر از ابر بهاری
      حق داری از دوری گلهایت بباری
      
      تو همچنان شمعی که بعد از آن وقایع
      کارت شده یک عمر تنها گریه زاری
      
      تو پا به پای زینب کبری همیشه
      یک گوشه در شهر مدینه روضه داری
      
      با او تمام روضه ها را گریه کردی
      ام المصائب را تو تنها غم غمگساری
      
      روزی که آمد کاروان غم برایت
      آن روز شد روز شروع بی قراری
      
      معلوم شد عباستان در کاروان نیست
      با اینهمه دیگر چرا چشم انتظاری؟
      
      آن روز پرسیدی ز هر شخصی که دیدی
      آیا خبر از یوسف زهرا نداری؟
      
      دیگر کسی خنده به لبهایت ندیده
      آری که تا دنیاست دنیا سوگواری
      
      شکر خدا در علقمه حاضر نبودی
      آخر چطور می خواستی طاقت بیاری
      
      وقتی شنیدی دست هایش را بریدند
      کم مانده بود از غصه ی او جان سپاری
      
      عباس تو سعی خودش را کرد اما
      دیگر چرا تو از سکینه شرمساری
      
      احساسهای تو سفر کردندو رفتند
      اما تو ماندی و نگاه اشکباری
      
      رحیم ابراهیمی
      
      *****************
      
      
      غم با نگاه خیس تو معنا گرفته
      یک موج از اشک تو را دریا گرفته
      
      در فصل غم،فصل خسوف ماه خونین
      خورشید هم مثل دلت گویا گرفته!
      
      تا آسمانها میرود دلمویه هایت
       کار دل خونت عجب بالا گرفته!
      
      این روزها با دیدن حال تو بانو!
      بغضی گلوی اهل یثرب را گرفته
      
      هر روز اشک و آه، حق داری بسوزی
      یک کربلا غم در نگاهت جا گرفته!
      
      می دانم اینجا بارها با دست لرزان
      اشک از دو چشمت حضرت زهرا گرفته
      
      تاریخ را می گردم ـآری ـ تا ببینم
      مثل دل تنگت دلی آیا گرفته؟
      
      اینجا به همراه لب خشک تو مادر!
      هر سنگریزه ختم "یا سقا" گرفته...
      
      سید محمد بابا میری
 
      *******************
      
      
      چهار مرتبه بانو! برای تو خبر آمد  
      چهار بار دلت کوه شد به لرزه درآمد
      
      تو منتظر، تو گدازنده بر معابر خونین  
      مسافر تو نیامد مسافری اگر آمد
      
      چهار مرتبه شن‏زارهای ظهر، تنت را  
      گریستند و تو را داغ‏های مستمر آمد
      
      چنان گریسته‏ای روزهای خستگی‏ات را  
      که تکّه تکّه ی خاک بقیع نوحه‏گر آمد
      
      از آن گلایه تلخت به گوش علقمه بانو!  
      هر آنچه رود از آن لحظه سر به زیرتر آمد
      
      چهار بار پسر رفت و اسب رفت و تو بودی  
      چهار بار تو بودیّ و اسب بی‏پسر آمد
      
      تو کوه بودی و از پشتِ شانه‏های بلندت  
      چهار مرتبه خورشید سر بریده برآمد
      
      حسین هدایتی
      
      *******************

      
      تنها چرا نشسته مگر گریه می کند؟
      چون شمع شعله ور به نظر گریه می کند
      
      ازمردم مدینه شنیدم که روزها
      می آید و ز داغ پسر گریه می کند
      
      بالای چار صورت قبری که ساخته
      با دیده های سرخ جگر گریه می کند
      
      با ذکر جانگداز -حسینم غریب- بود
      دائم زند به سینه و سر گریه می کند
      
      از سوز روضه خواندن این مادر شهید 
      هر عابری میان گذر گریه می کند
      
      گاهی دلش برای علی تنگ می شود
      گاهی برای روضه ی در گریه می کند
      
      بغض نگاه باد صبا گفت با دلم
      دیگر غروب شد, چقدر گریه می کند!!
      
      وحید قاسمی

      
      *******************
      
      
      گفتم ام البنين، دلم پا شد
      گره هايي كه داشتم وا شد
      
      مادر آب را صدا زدم و ...
      خشكسالم شبيه دريا شد
      
      سوره ي حمد نذر او كرديم
      گم شده داشتيم و پيدا شد
      
      با ادب بود و روي دامانش
      تا گل نازدانه اي جا شد
      
      ...به مدينه نگفت مادر شد
      گفت،‌ مولاي شهر بابا شد
      
      با كنيزيّ خانواده ي عشق
      در دو عالم عزيز زهرا شد
      
      خادمي كرد تا كه عباسش
      از ازل تا هميشه آقا شد
      
      همه ي بچه هاش عيسايند
      گرچه عباس او مسيحا شد
      
      آن قَدَر خرج گريه شد افتاد
      آن قَدَر خرج گريه شد تا شد
      
      تا قيامت به احترام حسين
      ذكر لبهاش واحسينا شد
      
      گفت - گفتند روز عاشورا
      در غروبي كه خيمه غوغا شد
      
      بيت تقسيم آبروي حرم
      مشك بي آب - سهم سقّا شد
      
      كاش دست عمود نخلستان
      سدّ راهش نمي شد امّا شد
      
      گفت - گفتند بعد آني كه
      عليِ اكبر ارباًاربا شد
      
      قد سقّا شبيه قاسم شد
      قدّ قاسم شبيه سقّا شد
      
      گفت - گفتند بر سر نيزه
      سر عبّاس من تماشا شد
      
      بسته بودند اگر نمي افتاد
      بسته بودند اگر به ني جا شد
      
      خوب شد همره حسين نرفت
      در مسيري كه سر به ني ها شد
      
      خوب شد مجلس شراب نرفت
      در همان جا كه جشن برپا شد
      
      علي اكبر لطيفيان